Hoe ik niet in Bogota raakte
Er is zoveel te vertellen dat ik er al een beetje moe wordt van er aan te beginnen. Maar hoe langer ik wacht, hoe meer het wordt.
Een blogpost met soundtrack dit keer. Onderaan vind je wat youtube filmpjes om te beluisteren tijdens het lezen. Twee liedjes die maar bleven opduiken de laatste dagen.
Deze week was ideaal om mijn Spaans wat te oefenen. En te merken dat eens het gesprek verder gaat dan de standaard gesprekjes waar ik al wat in geoefend was, hoe veel ik nog te leren heb.
Een Spaans woordje dat ik deze week geleerd en waarschijnlijk nooit meer zal vergeten, is: ‘paro’. Paro betekent ‘staking’. En als ze hier staken dan doen ze dat meteen goed hier.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
De vorige blogpost schreef ik in San Gil, waar ik niet bergaf ging fietsen. Toen wist ik nog niet dat ik twee dagen later toch bergaf zou fietsen in Villa De Leyva. Maar ik ging bij het begin beginnen. Na San Gil ging ik naar Barichara, een stadje waar het nog 1850 of zo lijkt. Echt mooi, met allemaal lage witte huisjes en geplaveide straten. Het was er bovendien ook heel rustig, ik deelde het hostel daar met enkel een Zwitserse. We hadden elk een dorm voor ons zelf. Leuk hostel trouwens, ik zal maar wat reclame maken: http://hosteltintobarichara.com/
Van Barichara zou ik naar Villa De Leyva gaan en daarna naar Bogota, dat ligt mooi op de weg allemaal. Maar toen hoorde ik voor het eerst over die ‘paro’, die gepaard zou gaan met geblokkeerde wegen en zo. Men zei me dat het wel mogelijk zou zijn in Villa De Leyva te geraken. En na een reis met veel etappes en een taxi op het einde die rond de blokkades reed via wat landweggetjes raakte ik daar inderdaad. Ik was er weer helemaal alleen in het hostel omdat niemand anders in Villa De Leyva geraakte, of gewoon niet geprobeerd heeft. Mijn redenering was: ik blijf er enkele dagen en daarna is de staking afgelopen en kan ik rustig door naar Bogota. Enkele Colombianen vertelden me echter dat de vorige staking weken geduurd heeft en dat dat er nu ook zo naar uit zag. Voorlopig zat daar dus wel goed, van die blokkades en staking was in Villa De Leyva zelf niets te merken. Het is ook weer zo een stadje van lang geleden precies, ik bezocht er wat musea en fietste wat bergaf. Het verschil met bergaf fietsen in San Gil was dat het minder of road was, maar dat ik wel zelf weer bergop terug moest.
De staking bleef ondertussen maar duren. En Villa De Leyva bleek in het departement Boyaca te liggen, de streek waar de blokkades het ergst waren. Er was geen enkele weg meer open om er weg te geraken. Aangezien de situatie niet echt veranderde besloot ik toch wat rond te horen en belandde zo in een 4×4 pickup met 2 Colombianen om via een, tsja, ik zal het maar een ‘avontuurlijke’ rit door de bergen noemen, naar Barbosa te gaan. In Barbosa zou er een bus naar Bogota zijn. Niet dus. De twee Colombianen hadden ondertussen een alternatief gevonden: een rit naar Cimitarra, vandaar zouden er wel bussen naar Bogota zijn. Zonder veel uitleg te krijgen, sleurden ze me zowat mee. Heel vriendelijk hoor, maar voelde toch een beetje raar, ik had geen idee waar ik zou belanden. Na ook weer een lange rit bleek dat Cimitarra dichter bij Medellin ligt dan bij Bogota. Nog een paar uur extra in 2 bussen in plaats van een nachtbus naar Bogota. Dus flexibel als ik ben, dan maar beslist Bogota (even?) te skippen en naar Medellin te gaan. Ik arriveerde e redelijk uitgeput na een hele dag reizen zaterdag rond middernacht. Niet echt in de stemming voor zaterdagnachtje uit in het bruisende Medellin. Wel jammer.
Over die staking. Het zijn de usual suspects, net zoals in België vaak, de boeren en de transportsector die staken. Maar ondertussen doet zowat iedereen mee, denk ik. Leraars, mijnwerkers, studenten,… Het gaat de boeren, de campesinos, vooral om de oneerlijke concurrentie die zij krijgen door de vrije handel akkorden met de VS en Europa. De globalisering en zijn gevolgen voor de kleine boer. Die blokkades vind ik niet zo leuk, maar ik heb wel wat sympathie voor ze. Het is een onderwerp dat me wel interesseert, die industrialisering van onze voedselproductie, ik probeer zelf ook een beetje een bewuste consument te zijn, met een voorkeur voor lokale, organische, biologische,… Produkten. De situatie is wel wat ingewikkelder dan dat, ik weet er zelf ook het fijne niet van. Dit zou een goede documentaire zijn: documental 9.70. Het gaat er om dat de boeren verplicht worden om bepaald zaad te gebruiken, andere perfect goede zaden zouden illegaal zijn. Er zijn zelfs volledige oogsten voedsel zo vernietigd daarom. En de zaden die gebruikt kunnen worden of de ‘rechten’ er op zouden allemaal in handen zijn van bedrijven à la Monsanto. Ik hoor de naam van dat bedrijf vaak vallen als het over allerlei dubieuze dingen in de voedselproductie gaat. Maar ik zal hier maar niet verder op in gaan, want zoals gezegd, ken ik de details niet en het is niet zo dat je hier gemakkelijk goede informatie vindt over wat nu de echte oorzaken voor de staking. Moest ik journalist zijn ik zou het wel graag eens uitzoeken. De VRT mag me altijd bellen, dan zal ik wat journalist of correspondent spelen!
Ondertussen was ik dus in Medellin geraakt. Twintig jaar geleden de gevaarlijkste plek op aarde, nu een hippe metropool met een boeiend cultureel en uitgaansleven. Al wordt je toch geadviseerd niet uit te stappen in sommige metrostations, sommige buurten ’s nachts (en overdag) te mijden en zeer attent te zijn. Een Colombiaans spreekwoord: no dar papaya. Geef geen papaya. Maar met papaya bedoelen ze hier de mogelijkheid om je makkelijk te bestelen. Maar ik ben voorzichtig geweest en heb er dus niets van gemerkt. Ik heb er veel geleerd over de colombiaanse geschiedenis en huidige situatie via een real city tour, aanrader, en een Pablo Escobar Tour. Over die laatste had ik eerst wat twijfels, want dat is toch een van grootste criminelen, met heel wat doden en miserie op zijn conto, maar het was helemaal geen verheerlijking van hem.
Ik zal er niet over uitweiden, maar je hoort van veel colombianen dat ze het beu zijn om steeds geassocieerd te worden met drugs. Op reis worden ze er vaak uitgepikt door douanes voor controle en zo omdat er Colombia op hun paspoort staat. En ook vaak gehoord: neem het gebruik aan in de VS en Europa in plaats van de productie, dan is er geen productie en trafiek nodig en zou het Colombia van heel wat problemen besparen. Want die drugshandel is nu in handen van allerlei rebellen, die er hun wapens mee financieren. Ik heb maar niet verteld dat ik in stad woonde met hoogste concentratie cocaïne in het afvalwater.
Eén van de belangrijkste exportproducten van Colombia zijn trouwens bloemen. Zelfs belangrijker dan koffie. Mijn kleine bijdrage om de perceptie over Colombia wat te veranderen.
De Colombianen zijn ook allemaal heel vriendelijke, open mensen. Altijd klaar voor een gesprekje en als je iets te lang op een bord of een plannetje staat te kijken is er altijd wel iemand om je spontaan de weg te wijzen.
Gisteren bood een Colombiaan ons zelf een drankje aan om ons te bedanken dat we zijn land bezochten. We, want ik was hier weer Michael en Christel tegen het lijf gelopen, het Duitse koppel uit Santa Marta. En zij hadden nog wat Duitsers een Duits sprekende Zwitserse bij. Het werd dus een heuse Duitse avond. Er kwam zelfs Colombiaanse schnaps bij te pas: aguardiente.
Maar zet die vriendelijke mensen in een wagen en ze veranderen op slag, bijna onbegrijpelijk. Het is hier echt oppassen als voetganger of fietser. Rood is relatief en zebrapaden een verspilling van witte verf. De enige plek waar je min of meer veilig een straat kan oversteken is aan scholen. Daar hebben ze meestal een hele reeks verkeersremmers.
Van Medellin naar Manizales daarna. Ik was van plan om in Manizales een tocht door Los Nevados te doen een paar hoge bergen/vulkanen hier en naar het schijnt echt de moeite. Ik had een tour geboekt samen met Maribel, een amerikaanse met mexicaanse roots en dus perfect spaanstalig, handig als reispartner. En we stonden zelfs ’s ochtends om 5 uur klaar om te vertrekken om dan te horen dat de weg er naar toe die dag geblokkeerd was. Fucking campesino’s. Dan maar een koffieboerderij bezocht, het is hier dan ook de zona cafetera.
In Salento bezocht ik ook een koffieboerderij, maar dan een organische, kleinschaligere dit keer. Dat was veel plezanter, authentieker,… dan de eerste en ik kreeg hier en daar ook tegenstrijdige info. Weer iets om uit zoeken. Toch maar journalist worden? En in Salento mag ook een tocht door de Cocora vallei niet ontbreken. Dat is de vallei met die belachelijk hoge palmbomen. Mooi!
Er valt nog veel meer te vertellen, maar ik vind zo wel al genoeg getypt voor vandaag. En ik moet zo de bus naar Cali nemen.
En daarna weet ik het nog niet goed. Het oorspronkelijk plan is van Cali zuidwaarts naar Equador te reizen. Maar die weg zou al een tweetal weken geblokkeerd zijn. En aangezien er niet direct uitzicht is op een oplossing hier, moet ik misschien een alternatief zoeken. Toch nog naar Bogota proberen te geraken en vandaar een vliegtuig? Dat is wel een vrij dure oplossing. Of nog wat in Colombia blijven hangen ergens. Ik zie het wel zitten om ergens een een weekje of zo op één plek te blijven en wat extra spaanse lessen te volgen of zo. We zien wel hoe het hier evolueert.
En voor wie het interesseert, want ik vermoed dat de staking hier niet het nieuws in België haalt. http://www.bbc.co.uk/news/world/latin_america/ vrij gelimiteerde info, maar wel onafhankelijk denk ik. En voor de rest website van de Colombiaanse kranten zoals El Tiempo, dat is wel in het Spaans en ik kan niet garanderen dat het onafhankelijk is. Ik krijg hier vaak te horen dat veel dingen in de media hier verzwegen worden.
[shashin type=”photo” id=”727,728,729,730,731,732,733,734,735,736,738,737,739,740,741,742,743,744,745,746,747,748,749,750,751,752,753,754,755,756,757,758,759,760,761,762,763,764,765,766,767,768,769,770,771,772,773,774,775,776,777,778,779,780,781,782,783,784,785,786,787,788,789,790,791,792,793,794,795,796,797,798,799,800,801,802,803,804,805,806,807,808,809,810,811,812,813,814″ size=”small” columns=”max” order=”user” position=”center”]